Deze column is gepubliceerd op 6 april 2013 in het Parool
Over de huidige presentatievorm van het NOS acht uur journaal is veel te doen. Verguisd. Verafgood. Er zijn twee elementen. In de eerste plaats: de presentator staat, als hij of zij spreekt. Dat is mooi. Staan is dynamisch, straalt actie uit. Zitten is passiever. Maar staan heeft ook risico’s. Bijvoorbeeld het licht naar voren en naar achteren wiebelen, wat Rob Trip soms doet. Samengevat: staande het nieuws presenteren heeft vooral voordelen.
Heel anders is het met element twee: dat loopje. Die paar passen aan het begin van de uitzending. Die werken niet. Die werken zelfs storend. In de opbouw van de hele opening zien we eerst Rob Trip, bijvoorbeeld. Hij staat in een nagenoeg lege studio. Hij kondigt de onderwerpen aan. Links van hem, groot in het decor, de datum van de uitzending. Er volgen beeldvullende videofragmenten van het nieuws. Dan het logo, met het geluid van de gong. Trip komt weer in beeld. Hij heeft hoorbaar al twee passen gemaakt, en doet er, nu zichtbaar, nog drie. Nu staat hij bij zijn tafel. Wat blijkt: die loop is onzinnig, omdat hij geen functie heeft. De kijker krijgt geen duidelijke reden aangeboden, waarom de presentator vanaf zijn vorige plek naar een tafel loopt, waar hij verder niks mee heeft. Want zijn tekst houdt Trip met beide handen vast. Daardoor zijn die stapjes sterk afleidend. Het NOS-Journaal kan dit zinloze gedribbel eenvoudig functioneel, dus bruikbaar maken: leg op die tafel de tekst van de presentator. Dan weten we: eerst in die kale studio de headlines, als het ware vet gedrukt gepresenteerd. Dan op naar de tafel, waar de ‘gewone’ tekst, de rest van het nieuws wordt verteld. Vanaf het papier dat daar ligt.
Wonderlijk overigens dat de NOS deze stijlvorm met zo veel bombarie aankondigde, als of het vernieuwend zou zijn. Bij het RTL-Half acht nieuws werd exact dezelfde openingsvorm gebruikt. Men is er ook al weer een dikke vier jaar geleden mee gestopt, omdat het niet werkte.